Шуннан соң үземә: „Җаным, синең күп елларга җитәрлек малың бар; ял ит, аша, эч, тормышның рәхәтен күр", – диярмен».
Әмма Аллаһы аңа әйткән: «Әй, син, акылсыз! Шушы тѳндә тормышыңны синнән кире алачаклар. Үзең ѳчен җыйганнарың кемгә калыр соң?»
Имандашлар, Асия ѳлкәсендә кичергән михнәтләребез турында белми калуыгызны теләмибез, без чиктән тыш һәм кѳч җитмәслек каты итеп изелдек, хәтта исән калуыбызга да ѳметебезне югалткан идек.