Эй Темо аҳолиси! Сув келтиринг, ташналарга пешвоз чиқинг! Қутулиб омон қолганларга нон беринг!
Мана, Мен шундай бир иш қиламанки, Бу халқ ҳайратда қолади, Лол бўлиб, донг қотади. Донолари донолигидан маҳрум бўлади, Идроклилари идрокидан айрилади.”
Эгам айтар: “Ҳа, самоларда Менинг қиличим пайдо бўлди. Мана, у Эдомга, Мен ҳалокатга ҳукм қилган халқнинг бошига тушади.”
Эгамизнинг қиличи қонга булғанган. Қўзилар, эчкилар ёғига, қонига, Қўчқор буйрагининг ёғига тўйган. Ҳа, Бозрах шаҳрида Эгамизга қурбонлик бор, Эдом юртида катта қирғин бошланади.
Бундай донолар шарманда бўлади, Саросимага тушиб, тузоққа илинади. Менинг сўзимни рад этганларни Доно деб бўладими?!
Шундай экан, Эдом халқига қарши тузган режаларимни эшитиб қўйинг. Темон аҳолисига қилган ниятларимга қулоқ тутинг: йиртқичлар сурувдаги қўзичоқларни судраб кетади. Қилмишлари дастидан ям–яшил яйловлари пайҳон бўлади.
Эгамиз Раббий шундай демоқда: “Эдом халқи Яҳудодан ўч олиб, катта гуноҳ қилди.
Шу сабабдан Мен уларга қарши қўлимни кўтариб, Эдом юртини вайрон қиламан, — деб айтмоқда Эгамиз Раббий. — Одаму ҳайвонларини қириб ташлайман. Темон шаҳридан тортиб, то Дедон шаҳригача бўлган ҳаммани қиличдан ўтказаман.
Халқим Исроил орқали Эдомдан қасос оламан. Улар орқали қаҳру ғазабимни Эдомликлар устига сочаман. Шунда Эдом халқи қасосим нима эканлигини билиб олади.” Эгамиз Раббийнинг каломи шудир.
Эгамиз шундай демоқда: “Эдом аҳолиси гуноҳ устига гуноҳ қилди! Мен уларни жазосиз қолдирмайман. Ахир, улар қардоши Исроил халқига раҳм қилмадилар. Уларни қилич билан таъқиб қилиб, Қаҳрини чексиз сочдилар, Ғазабидан ҳеч тушмадилар.
Шундай экан, Мен Темон шаҳрига олов ёғдираман, Бозрах қалъаларини олов куйдириб ташлайди.”
Қуйидагилар Ободиёнинг башоратидир. Эгамиз барча халқларга жарчи юборди, Бизга шундай хабар етиб келди: “Тайёрланинглар! Қани, келинглар, Эдомга қарши урушга борайлик!” Эдом халқи ҳақида Эгамиз Раббий қуйидагиларни айтмоқда:
“Эй Эдом халқи, халқларнинг орасида Мен энг арзимаси қилиб қўяман сизни, Ҳамма сизлардан нафратланади.
Такаббурлигингиз сизларни алдади. Қоядаги қўрғондир пойтахтингиз, Баланд тепаликдадир уйларингиз, Шунинг учун айтасиз ўзингизча: «Ким бизларни тушира олар ерга?!»
Бургутдай баланд парвоз қилсангиз ҳам, Инингиз юлдузлар орасида бўлса ҳам, Сизларни у ердан тортиб тушираман, — деб айтмоқда Эгамиз. —
Уйингизга ўғри тушса, Кечаси босқинчилар келса, Фақат хоҳлаган нарсасини олади–ку! Боғингизда узум терган одамлар Бир–икки бош бўлса–да, узум қолдиради–ку! Душманларингиз эса сизни тамоман йўқ қилади!
Эй Эсовнинг авлоди — Эдом, Ёвлар ҳамма нарсангизни талон–тарож қилишар, Қадрли буюмларингизни топиб, тортиб олишар.
Барча иттифоқчиларингиз сизга қарши чиқиб, Сизни ўз юртингиздан ҳайдаб юборар. Тинчлик ваъда қилиб алдайди улар, Аммо сизларни мағлуб қиларлар. Сизларга тузоқ қўяр нонингизни еганлар. Сизлар эса буни билмай қоласизлар.”
Эгамиз шундай айтмоқда: “Эй Эдом халқи, ҳукм қилинадиган кунда, Мен донишмандларингни ҳалок қиларман, Эсов тоғидаги ақл–идроклиларин йўқ қиларман.
Эй Темон шаҳри, жангчиларинг даҳшатга тушар, Эсов тоғидаги ҳар бир инсон йўқ қилинар.
Сизлар қондошингиз Ёқуб авлодига зулм қилиб, Уларни ўлдирдингиз. Шу боис то абад шарманда бўлиб, Бутунлай ҳалок бўласиз.
Уларнинг бойликларин бегоналар олиб кетган кун Сизлар бир четда қараб турдингиз. Ёт халқлар Қуддус шаҳрига кириб, Шаҳар учун қуръа ташлаганларида, Сизлар ҳам улар каби ёвуз ишлар қилдингиз.
Қондошларингизга келган бахтсизликни кўриб, Хушнуд бўлмаслигингиз керак эди. Яҳудо халқи хароб бўлган кун Севинмаслигингиз керак эди. Бошларига тушган кулфатни кўриб, Мазах қилмаслигингиз керак эди.
Менинг халқимга фалокат келган куни Шаҳар дарвозаларидан кирмаслигингиз керак эди. Яҳудо халқининг бошига фалокат тушган куни, Хушнуд бўлганларга қўшилмаслигингиз керак эди. Уларнинг бошига фалокат тушган куни, Буюмларини ўлжага олмаслигингиз керак эди.
Қочиб кетаётганларни кутиб чорраҳаларда, Пистирмалар қўймаслигингиз керак эди. Ўша кулфат куни тирик қолганларни Душман қўлига бермаслигингиз керак эди.
Мен, Эгангиз, барча халқларни ҳукм қиладиган кун яқинлашиб қолди. Эй Эдом халқи! Нима қилган бўлсангиз бошқаларга, Ўзингиз ҳам тушарсиз ўша кўйга, Қилмишларингиз қайтар ўз бошингизга.
Эй Яҳудо халқи, муқаддас тоғимда Ғазаб шаробин ичиб бўлдингиз. Шу сингари, барча халқлар ҳам Бу шаробдан тўхтамасдан ичарлар. Ҳеч қачон ер юзига келмаган каби, Ичиб–ичиб, йўқ бўлиб кетарлар.
Лекин Сион тоғида нажот топарлар Исроил халқининг омон қолганлари. Бу тоғ муқаддас бўлар. Ёқуб насли ҳайдаб чиқарар ёвларини, Унинг мулкини тортиб олганларни Ва яна эгаллар ўз ерларини.
Ёқуб авлоди бўлар оловдай, Юсуфнинг авлоди бир алангадай. Эсовнинг авлоди эса Бўлиб қолар қуруқ поядай. Менинг халқим Исроил Эсовнинг авлодини ёндирар, Ёндириб, уларни йўқ қилар. Эсов авлодидан тирик қолмас ҳеч бири.” Зотан, бу сўзларни Эгамиз айтди.
Исроил халқининг Нагав чўлида яшайдиганлари Эсов тоғини эгаллаб оладилар, Яҳудо қир этакларида яшайдиганлари эса Филистларнинг ерларига эгалик қиладилар. Исроил халқи Эфрайим ерларини ва Самария шаҳрини қўлга киритади, Бенямин авлоди эса Гиладга эгалик қилади.
Шимолий Исроилдан асирликка олиб кетилганлар қайтиб келади. Улар шимолдаги Зорафат шаҳригача бўлган Финикия ерларини оладилар. Қуддусдан Сафарадга асирликка олиб кетилганлар эса Нагав чўлидаги шаҳарларни қўлга киритадилар.
Ғолиблар Сион тоғига чиқадилар. Ўша ерда туриб, Эсов тоғи устидан ҳукмронлик қиладилар. Эгамизнинг Ўзи Шоҳ бўлади.