Эй Ёқуб насли, нима учун сен: “Бошимга тушганни Эгамиз кўрмайди”, дейсан? Эй Исроил халқи, нима учун сен: “Машаққатларимни Худойим унутган”, деб айтасан?
Эй Исроил! Сен ташлаб кетилган, Руҳи азобланган аёлдайсан. Рад этилган, ёш жувондайсан. Аммо Мен, Эганг, сени чақириб оламан, — демоқда Худойинг. —
Эфрайим — Менинг азиз ўғлоним, Суюкли фарзандимдир у! Унга қарши кўп гапирганим билан, Хаёлимдан уни кеткизмайман. Унга ич–ичимдан ачиниб кетдим, Албатта унга раҳм қиламан.” Эгамизнинг каломи шудир.