– Ни ѳчен сез шундый куркак, аз иманлылар? – диде Ул аларга.Гайсә, торып, җилләрне һәм диңгезне тыйды. Һәм тынлык урнашты.
Гайсә шунда ук кулын сузып, аны эләктереп алды һәм әйтте:– Аз иманлы син, нигә икеләндең?
Алар кѳймәгә кергәч, җил тынды.
Ниһаять, унбер шәкерте ашап утырган чакта, Гайсә аларга да күренде. Ышанмаганнарына һәм күңелләре каты булуына Ул аларны шелтәләде, чѳнки алар үледән терелеп торган Гайсәне күрүчеләргә ышанмадылар.
Ул аларга:– Иманыгыз кайда? – диде.Алар исә курыктылар һәм гаҗәпләнеп бер-берсенә:– Кем соң Ул? Җилгә дә, суга да әмер бирә, һәм алар Аңа буйсына, – диештеләр.