Мана, Эгамиз ернинг тўрт четига эълон қилмоқда: “Гўзал Қуддусга шундай деб айтинг: «Қара, нажоткоринг келмоқда, Ана, Унинг Ўзи тақдирлайди, Мукофотини Ўзи билан олиб келмоқда.»”
Хурсанд бўлиб, қувонинг, Эй Қуддус халқи! Шодлик ила ҳайқиринг, Эй Сион аҳолиси! Мана, шоҳингиз келяпти. У зафар қозонган ғолибдир. Шунга қарамай, Камтариндир шоҳингиз, У эшакнинг устида, Ҳа, эшакнинг боласини — Хўтикни миниб келяпти.
Сен ҳомиладор бўлиб, ўғил туғасан. Унинг исмини Исо қўясан.
У буюк бўлади. Уни Худойи Таолонинг Ўғли деб аташади. Эгамиз Худо Унга бобоси Довуднинг тахтини беради.
У то абад Исроил халқи устидан ҳукмронлик қилади, ҳукмронлигининг охири бўлмайди.
Худо ҳамма нарсани Масиҳга тобе қилгандан кейин, Ўғил ҳам Худога тобе бўлади, токи Худо борлиқ устидан бутунлай ҳукмрон бўлсин.