Фосиқнинг ишлари унинг ўзини ушлайди, гуноҳлари уни занжирбанд қилади.
Ҳеч кимса, адолат бўлсин, деб айтмайди, Ҳеч кимса ҳақиқат учун курашмайди. Беҳуда гаплардан умид қилиб, ёлғонлар айтади, Бузуқликка ҳомиладор бўлиб, ёвузлик туғади.
Сизлар илоннинг тухумини босиб ўтирасиз, Ўргимчак уясини тўқийсиз. Бундай тухумни еганлар ўлади. Агар битта тухум эзилса, Ундан заҳарли илон ўрмалаб чиқади.
Тўқиган уянгиздан кийим чиқмайди, Сиз тўқиганлар билан ҳеч ким устини ёпа олмайди. Сизларнинг ишингиз ярамас ишлардир, Сизларнинг қўлларингиз зўравонликка тўла.
Фосиқларнинг оёғи ёмонликка шошилади, Улар беҳуда қон тўкишга жуда уста. Уларнинг фикри–зикри гуноҳ билан банд, Қадамидан ҳалокату вайрона келади.
Улар тинчлик йўлларини билмайди, Юрган йўлида адолат йўқ. Ўзларига эгри йўллар қилдилар, Бу йўлдан юрганлар тинчлик билмайди.
Ёмонлик қилишга устадир улар. Амалдору қозилари пора олишади, Бойлари хоҳлаганини қилдиришади, Биргаликда улар ҳақиқатни бузиб кўрсатишади.