Улар айтяпти: “Эгамиз кўрмас, Ёқубнинг Худоси эътибор бермас.”
Қулоқни яратган эшитмайдими?! Кўзни ато этган кўрмайдими?!
Эй Эгам, мени Ўзинг синаб кўриб, билгансан,
Қачон ўтириб, қачон туришимни Ўзинг биласан, Ўй–хаёлларимни узоқдан туриб англаб оласан,
Юришимни, ётишимни Сен текширасан, Барча йўлларим Сенга ойдай равшандир.
Бирон сўз тилимга келмасдан олдин, Эй Эгам, Сен ҳаммасини биласан.
Мени ҳамма томондан ўраб олгансан, Қўлларингни устимга қўйгансан.
Донолигинг мен учун жуда ажойибдир, Шу қадар юксакки, мен англай олмасман.
Сенинг Руҳингдан қочиб, қаерга ҳам бора оламан?! Сенинг ҳузурингдан қаерга ҳам кета оламан?!
Агар осмонга чиқсам, Сен ўша ердасан! Ўликлар диёрига тушсам ҳам, Сен ўша ердасан!
Саҳарнинг қанотларини олиб парвоз қилсам, Денгизнинг энг узоқ четларига ўрнашсам,
Ҳатто у ерда ҳам қўлларинг мени етаклар, Ўнг қўлинг мени қувватлар.
Агарда: “Шубҳасиз, мени зулмат қамраб олади, Атрофимда кундуз тунга айланади”, деб айтсам,
Ҳатто зулмат ҳам Сен учун қоронғи эмас, Тун кундуз каби нур сочар, Туну кундуз Сен учун бирдир.