Ёҳу Йизрилга борди. Изабел эса бу хабарни эшитиб кўзларига сурма суртиб, сочларини тараб, деразадан қараб турган эди.
Зайтун мойи билан кўпгина хушбўй атирлар олиб, Ўз шоҳингизга ҳадялар қилдингиз. Узоқларга, ҳатто ўликлар диёрига Элчиларингизни юбордингиз.
Сен эса, эй харобазорга айланган шаҳар, Нега устингга қирмизи либос кийиб олдинг, Олтин тақинчоқлар билан безандинг? Нега кўзларингни бўяб олдинг? Бекорга безаниб олибсан! Ўйнашларинг сендан нафратланади, Жонингга қасд қилмоқчи улар.
Қимматбаҳо безаклар билан сенга зеб бердим: қўлларингга билагузуклар, бўйнингга тилла занжир,
бурнингга узук, қулоқларингга сирға тақдим, бошингга гўзал бир тож кийдирдим.
Сени олтину кумуш билан безантирдим, устингга қимматбаҳо шойи, майин зиғир матосидан тикилган либослару нақш солинган кўйлаклар кийдирдим. Олий навли ундан ёпилган нонлар билан, зайтун мойи ва асал билан сени боқдим. Сен ниҳоятда гўзал бўлдинг, ҳақиқий маликага ўхшаб қолдинг.
Мислсиз гўзаллигинг билан халқлар орасида донг таратдинг, чунки Мен сенга берган улуғворлигим гўзаллигингни мукаммал қилган эди. Эгамиз Раббийнинг каломи шудир.
Сен эса гўзаллигингга ишондинг. Шуҳратингдан фойдаланиб, фаҳш йўлига кирдинг. Ўтган–кетган эркакка ўзингни бердинг, гўзаллигингдан уларни баҳраманд қилдинг.
Мен сенга берган нафис матолар билан саждагоҳларингни безаб, у ерда фоҳишалик қилдинг. Қандай шармандагарчилик! Асло бундай бўлиши керак эмас эди!