Гайсә, анасын һәм шунда торган сѳекле шәкертен күреп, анасына:– Ханым! Менә бу – синең улың, – диде.
Ул шунда ук Шимун Петер һәм Гайсәнең теге сѳекле шәкерте янына йѳгереп барып, аларга:– Раббыны кабердән алып киткәннәр. Кая куйганнарын белмибез, – диде.
Шунда Гайсәнең яраткан шәкерте Петергә:– Бу – Раббы, – диде.«Бу – Раббы», – дигәнне ишеткәч, Шимун Петер, ѳс киемен киеп (ул чишенгән иде), суга сикерде.
Шул вакыт Петер, артына әйләнеп карагач, артларыннан Гайсәнең яраткан шәкерте килүен күрде. Бу – кичке аш вакытында Гайсәнең күкрәгенә терәлеп диярлек утырган, «Раббым! Сиңа кем хыянәт итәчәк?» – дип сораган шәкерт иде.