Ибрагьим оьзю къонакълагъа къаймакъ, сют, бузав эт бере. Олар ашап турагъан заманны ичинде о оланы къырыйында, терек тюпде эретуруп тура.
Аллагь огъар дагъы да булай дей: – Мен бары да затны Еси болгъан Аллагьман. Яшлар тапдырыгъыз ва артып йиберигиз! Сенден халкъ амалгъа гележек, кёп халкълар топланажакъ! Сени наслуларынгдан чыкъгъанлар пачалар болажакълар!
Ибрагьимге, Исгьакъгъа берген топуракъны да Мен сагъа, сени наслуларынга бережекмен.