Туяқуш тухумларини ерга қўяди, Уларни қумда иситади.
Ўз болаларига бегоналарга ўхшаб бераҳм. Чеккан заҳмати беҳуда, аммо унга барибир.
Қалъаларида тиканлар ўсади, Саройларида янтоқлар, қушқўнмас буталар битади. У ер чиябўриларга маскан бўлади, Туяқушларнинг бошпанаси бўлади.
Эгам айтар: “Ахир, аёл киши эмизикли боласини унутадими?! Ўзи туққан боласига раҳм қилмайдими?! Агар хотинлар боласини унутсалар ҳам, Мен сени асло унутмайман!