“Қанийди каптар каби, қанотим бўлса”, дедим, “Учиб кетиб, ором олган бўлардим.
Ҳақиқатан, узоқларга учиб қутулардим, Саҳрода макон қилган бўлардим.
Севгилим, сен тоғларда яшайдиган, Қояларда яширинадиган кабутардайсан. Юзингни кўрсатгин, овозингни эшитай. Овозинг жуда ширин, юзинг гўзалдир.
Важоҳатинг сени алдади, Такаббурлигинг сени аҳмоқ қилди. Сен–ку тик қояда яшайсан, Азим чўққиларни эгаллагансан. Бургут каби инингни баланд қурган бўлсанг ҳам, Сени у ердан тортиб тушираман.” Эгамизнинг каломи шудир.