Эгам айтар: “Пастга туш, тупроққа ўтир, Эй бокира қиз Бобил! Ерга ўтир, энди тахтинг йўқ, Эй қиз Бобил! Мана энди сен тўғрингда: «Нақадар нозик, майиндир», деб айтмаслар.
Эй қиз Миср, тугунингни тайёрлагин, Сургунга кетишга ҳозирлангин! Ахир, пойтахтинг Нуф вайрон бўлади, Кимсасиз, ҳувиллаб қолади.
Сенинг ҳар бир шаҳрингга вайрон этувчи келади, Бирорта шаҳринг омон қолмайди. Водий вайрон қилинади, Ясси тепалик яксон этилади.” Эгамизнинг каломи шудир.