Гайсә тагын да ныграк кѳенгән хәлдә кабер янына килде. Кабер мәгарә булып, аңа керү юлы таш белән бастырып куелган иде.
Күңелем Минем хәзер борчулы. Нәрсә әйтим? «Атам! Мине бу сәгатьтән коткар!» – дипме? Ләкин бу сәгатькә Мин нәкъ шуның ѳчен килдем дә.
Моны әйткәннән соң Гайсә борчылды һәм шәкертләренә шаһитлек биреп:– Сезгә хак сүз әйтәм: сезнең берегез Миңа хыянәт итәчәк, – диде.