Сонг Исгьакъ Бер-Шебагъа къайта.
Онда тап биринчи гечесинде огъар Раббибиз гёрюне. – Мен сени атанг Ибрагьимни Аллагьыман. Къоркъма, Мен сени буланман. Мен сени шабагьатлажакъман, сени наслунгну артдыражакъман. Мен шону къулум Ибрагьим саялы этежекмен, – дей О.
Исгьакъ шо ерде къурбанлыкъны салагъан ер къуруп ва Аллагьны атын тутуп сёйлей. Шонда чатырларын къура ва къуллары къую къазма башлайлар.
Шо вакътиде буса Бер-Шебадан чыгъып, Якъуб Гьаррангъа багъып ёл чыгъа.
Раббибиз Якъубну къырыйында токътап, огъар булай дей: – Мен Раббимен, атанг Ибрагьимни, Исгьакъны Аллагьыман. Шу сен ятып турагъан топуракъны Мен сагъа ва сени наслуларынга бережекмен.