Биз агъа-инилербиз, бир атаны яшларыбыз. Биз, сени къулларынг, тынчылар тюгюлбюз, намуслу адамларбыз! – деп жавап бере олар.
– Биз, сени къулларынг, он эки агъа-ини бар эдик. Биз барыбыз да Гьананда яшайгъан бир атадан тувгъан яшлар эдик. Гиччибиз гьали атабыз булан. Бирибиз буса ёкъ, – деп жавап берелер олар.
Олар булай деп жавап берелер: – О адам бизин гьакъыбызда, къардашларыбызны гьакъында кёп соравлар берип турду. О атабыз савму деп, дагъы да агъа-инилеригиз бармы деп сорады. Биз буса жавап берип турдукъ. О гиччи инибизни гелтир деп буйрукъ этер деп кимни эсине геле эди дагъы?
– Мен Юсупман. Атабыз сав-саламатмы? – дей о агъа-инилерине. Олар буса, бир сёз де айтма болмай токътайлар, неге тюгюл бек къоркъалар.