Ибрайимге токъсан тогъуз йыл болагъанда, огъар Раббибиз гёрюнюп, булай дей: – Мен бары да затны Еси болгъан Аллагьман. Мени гёз алдымда яшап тур ва муъмин болуп тур.
Аллагь сени наслунгну артдырсын ва сагъа кёп санавда наслулар берсин дагъы! Бир хыйлы халкълар сенден таба болсун дагъы!
Аллагь огъар дагъы да булай дей: – Мен бары да затны Еси болгъан Аллагьман. Яшлар тапдырыгъыз ва артып йиберигиз! Сенден халкъ амалгъа гележек, кёп халкълар топланажакъ! Сени наслуларынгдан чыкъгъанлар пачалар болажакълар!
Юсуп буса бир якъгъа да тайып, йылап ала. Сонг къайтып гелип, янгыдан олар булан сёйлей. Сонг о Симонну айырып, агъаларыны гёз алдында ону байлама буйрукъ бере.
Якъуб олагъа: – Мени сиз уланларымдан бирини артындан бирин магьрюм этип турасыз. Юсуп ёкъ, Симон ёкъ. Энни Бенияминни де алып гетме турасыз. Бары да балагьлар мени башыма геле! – дей.
Оьзлени есир этгенлени барысында да олагъа бакъгъан якъда къызгъанывну уятды.