Книга Бытие Cтих 6 | Параллельные места

Выбор основного перевода

Открыть комментарий или сравнить с другим переводом

Выбор книги основного перевода

Бытие Ветхий Завет

Ветхий Завет

Бытие

Псалтирь

Притчи

Новый Завет

От Матфея

От Марка

От Луки

От Иоанна

Деяния

Иакова

1. Петра

2. Петра

1. Иоанна

2. Иоанна

3. Иоанна

Иуды

К Римлянам

1. Коринфянам

2. Коринфянам

К Галатам

К Ефесянам

К Филиппийцам

К Колоссянам

1. Фессалоникийцам

2. Фессалоникийцам

1. Тимофею

2. Тимофею

К Титу

К Филимону

К Евреям

Откровение

← Предыдущая

Бытие

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50

Якъубгъа Лабанны уланлары оьзюню гьакъында булай сёйлейгени белгили бола: «Якъуб атабызны бары байлыгъын чыгъарып алып токътады! Оьзюню бары да байлыгъын о бизин атабыз себепли болуп жыйды!»

Лабан оьзюне алда йимик янашмайгъанны Якъуб оьзю де эслей.

Шо заман Раббибиз де Якъубгъа: – Ватанынга, къардашларынгны ягъына къайт. Мен сени булан болуп туражакъман, – дей.

Рагьил де, Лия да оьзюню сиривлерин отлатагъан авлакъгъа чыкъсын деп айтып, Якъуб оланы артындан йибере.

Якъуб олагъа булай дей: – Мен къарайман, сизин атагъыз магъа алда йимик янашмай. Амма атамны Аллагьы даим мени булан болуп тура.

Мен сизин атагъызгъа арымай-талмай ишлегенимни оьзюгюз билесиз.

Параллельные места

Бытие 30:29

– Мен сагъа нечик яхшы къуллукъ этгенни, мени яхшылыгъымдан сиривлеринг нечакъы артып гетгенни оьзюнг билесен.

Атагъыз буса мени алдата эди, сёйлешинген гьакъны оьлчевюн гьар заман алышдырып тура эди. Янгыз Аллагь ону магъа зарал гелтирме къоймады.

Эгер атагъыз магъа: «Бары увакъ дамгъалы гьайванлар сеники болажакъ», – десе – бары да гьайванлар увакъ дамгъалы болуп тува эди. «Сени гьагъынг ала-къула гьайванлар болажакъ», – десе – бары да тувагъан гьайванлар ала-къула бола эди.

Шолай Аллагь магъа сизин атагъызны сиривлерин берди.

Якъуб олагъа булай деп узата: – Бир керен гьайванлар атылтагъан заманда мен тюш гёрдюм. Тюшюмде эчкилеге атылагъан бары эркечлер неде ала-къула, неде увакъ дамгъалы, неде ёлакъ экенни гёрдюм.

Аллагьны малайиги магъа тюшюмде: «Якъуб!» – деди. «Вай!» – деп жавап бердим.

О магъа булай деди: «Къара чы, бары да эчкилеге атылагъан эркечлер неде ала-къула, неде увакъ дамгъалы, неде ёлакъ. Сагъа Лабан этеген затланы Мен барын да гёрюп тураман.

Мен чи, Оьзюм салгъан сыйлы ташны уьстюне зайтун май да тёгюп, сен Магъа ант этген Бет-Элни Аллагьыман. Туруп, шу элден гет, ватанынга къайт».

Рагьил ва Лия Якъубгъа булай деп жавап берелер: – Атабызны мал-мюлкюнден яда варислигинден бизге тиеген гьеч зат бармы?

Атабыз бизин ят гёре. О бизин сатып, биз саялы алгъан бары да акъчаны харжлап токътады.

Шолай болгъан сонг, Аллагь атабыздан алгъан бары да байлыкъ бизинки, бизин уланларыбызныки болуп токътай. Шо саялы да сагъа Аллагь айтагъан кюйде эт.

Якъуб яшларын да, къатынларын да тюелеге миндирип,

бары да байлыгъын да жыйып, Месопотамияда оьзю ес болгъан бары да гьайванын да алып, Гьанангъа, атасы Исгьакъны ягъына багъып ёл чыгъа.

Лабан шо заман къой къыркъма гете. Рагьил буса оьзю булан атасыны сужда къылагъан уьй аллагьларын да ала.

Якъуб да арамлы Лабанны шолай алдата: огъар оьзю гетегенин айтмай къоя.

О бары малын-мюлкюн де алып, Фират оьзенден чыгъып, Гилат тавлагъа багъып бара.

Уьчюнчю гюн Лабангъа Якъуб гетгенни етишдирелер.

Къардашларын да алып, Лабан Якъубну артындан тербене. Етти гюнден сонг Лабан Гилат тавларда ону артындан етише.

Шо гече арамлы Лабангъа тюшюнде Аллагь гёрюнюп: – Вёре, бирдокъда Якъубгъа къоркъув берип къойма! – дей.

Якъуб Гилат тавларда чатырларын да къуруп токътагъан болгъан. Лабан етишгенде, о къардашлары да булан Якъуб токътагъан ерни ювугъунда орунлаша.

Лабан Якъубгъа булай дей: – Сен не этесен? Сен чи мени алдатып токътадынг! Къызларымны давда къолгъа тюшген есирлер йимик алып къачып токътагъансан!

Неге менден яшыртгъын, мени алдатып, магъа бир зат да айтмай гетдинг? Мен чи сени шат йырлар булан, тепни, къомузну тавушлары булан ёлгъа салар эдим.

Сен буса къызларымны да, оланы яшларын да оьбюп савболлашма сама къоймадынг. Сен авлиялыкъ этдинг.

Гьакимлигимден пайдаланып, шо затлар саялы мен сизге зарал этип болар эдим. Тек бу гече тюшюмде атангны Аллагьы гёрюнюп, магъа: «Вёре, бирдокъда Якъубгъа къоркъув берип къойма!» – деди.

Мен сен гетгенингни билемен, неге тюгюл де атангны ожагъына къайтма сюйгенсендир. Амма мени уьй аллагьларымны урлап не эте эдинг?

– Мени къоркъувум бар эди. Сен къызларынгны къайтарып алып къояр деп ойлаша эдим.

Тек сени уьй аллагьларынг кимде буса да биревде табулуп къалса, шо адам сав къалмажакъ! Къардашларыбыз шагьатлар болсун: мени бары затыма къарап чыкъ, сеники болгъан бары затны ал! – деп жавап бере Якъуб Лабангъа. Якъуб буса уьй аллагьланы Рагьил урлагъанны билмей болгъан.

Лабан Якъубну, Лияны, эки де къаравашны чатырларын тюнтюп чыгъа, тек бир зат да тапмай. Сонг о Рагьилни чатырына гире.

Шо заман Рагьил уьй аллагьланы алып, тюени ерини ичине салып, оьзю буса уьстюнде олтуруп къала. Атасы ону чатырын да тюнтюп чыгъа, тек бир зат да тапмай.

Рагьил буса атасына: – Оьзюню алдында эретуруп болмайгъаным саялы, къазапланмасын мени бийим: къатынгишилеге хас болгъан кепсизлигим бар, – дей. Лабан бары да затны хотгъап чыгъа, тек уьй аллагьланы тапмай.

Шо заман Якъуб къазапланып йиберип, Лабанны булай айыплама башлай: – Сен мени артымдан тербенердей не айыбым бар, не жинаятчы иш этгенмен мен?

Бары затымны хотгъап чыкъдынг – оьзюнгню не затынгны тапдынг дагъы? Мунда мени де, сени де къардашларыбызны алдында гёрсет. Экевюбюзге де олар тёре гессинлер.

Мен сагъа йигирма йыл ишледим. Шо заманны ичинде не къойларынг, не эчкилеринг ичсалмады. Сени сиривюнгдеги къойларынгны мен ашамадым.

Эгер гьайванны къыр жан талап къойса, ону сагъа гелтирмей, гьагъын тёлеп къоя эдим. Гюндюз болсун, гече болсун – гьеч тас болгъан затны менден талап эте эдинг.

Гюндюз яллав, гече сувукълукъ инжитип турду мени, амма мен кирпик къакъмай турдум.

Йигирма йыл турдум сени ягъынгда. Къызларынг саялы сагъа он дёрт йыл, гьайван-мал саялы алты йыл ишледим, сен буса даим сёйлешинген гьагъынгны оьлчевюн алышдырып турдунг.

Эгер мени булан атамны Аллагьы – Ибрагьимни Аллагьы, Исгьакъны Къоркъуву болмагъан эди буса, сен мени гьеч бир затсыз ёлума салажакъ эдинг. Тек Аллагь мени языкълыгъымны, тёкген къыйынларымны гёрюп тура: бу гече Оьзю мени янымны тутду!

Лабан Якъубгъа булай жавап бере: – Булар чы мени къызларым, мени яшларымны яшлары, мени гьайван-малым. Шунда сен гёреген зат бары да меники. Къызларымны, оланы авлетлерин сакъламакъ учун мен не этип боламан дагъы?

Гел, разилешив бегетейик, сени де, мени де арабызда шагьатыбыз да болсун.

Шо заман Якъуб уллу ташны сыйлы таш йимик эретургъузуп сала.

О да къардашларына: – Ташлар жыйыгъыз, – дей. Олар ташлардан тёбе этип, ону ягъында ашама гиришелер.

Лабан шо тёбеге Егар-Сагьадута деп, Якъуб буса Галаад деп ат тагъа.

Лабан: – Шу тёбе бизин разилешивюбюзню шагьатыдыр, – дей. Шо саялы шо ерге Галаад деп айталар.

Дагъы да Мицпа деп де айталар, неге тюгюл Лабан булай деп де къоша: – Биз бир-бирибизден айрылгъан сонг, Раббибиз бизин тергеп турсун дагъы.

Эгер сен мени къызларыма зулму этсенг яда олардан къайры башгъа къатынлар алсанг, бизин шагьатыбыз инсан тюгюл, Аллагь экенни эсингде сакълап къой.

Бу ташлардан этилген тёбе, бу бизин арабызгъа мен салгъан сыйлы таш –

булар арабыздагъы разилешивню шагьатларыдыр. Сагъа зарал гелтирмек хыял булан тёбени ари ягъына мен де чыкъмажакъман, магъа зарал гелтирмек хыял булан тёбени, сыйлы ташны бери ягъына сен де чыкъма.

Ибрагьимни Аллагьы, Нагьорну Аллагьы бизге дуванын этсин дагъы. Якъуб да атасы Исгьакъны Къоркъуву болгъан Аллагьны аты булан ант эте.

Сонг Якъуб тавда къурбан союп, къардашларын ашгъа чакъыра. Ашап битип, олар тавда гече къалалар.

Эртен болгъанда, Лабан къызларын, оланы яшларын оьбюп, барын да шабагьатлап, уьюне къайта.

← Предыдущая

Бытие

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50

Выбор основного перевода