Отга кучни сен берганмисан? Унинг бўйнини сен ёл билан қоплаганмисан?
Сен отларни чигирткадай сакратасанми?! Отлар баланд овоз билан кишнаб, Одамларни қўрқувга солади.
Шиддат билан ерни тепади, Қаттиқ куч билан югуриб, жангга отилади.
Қўрқувни билмайди, ваҳимага тушмайди, Қиличдан ҳам қочмайди.
Уларнинг устида ўқдон тарақлайди, Атрофида қиличу найзалар ялтирайди.
Бурғулар чалинганда отлар бир жойда туролмайди, Улар чопқиллаб, ерни чангитади.
Ҳар бурғу чалинганда кишнайди, Узоқданоқ жанг ҳидини сезади. Сардорларнинг жангга даъватларию ҳайқириқларини эшитади.
“Идрокли бирон зот бормикан? Бормикан Менга юз бурган?” дея Инсонга Эгамиз самодан боқар.
Деворни қайта қурадиган, деворнинг ўпирилиб тушган жойида туриб, юртни ҳимоя қиладиган бирорта одам бормикан, дея сизларнинг орангиздан изладим. Аммо юртни қаҳримдан сақлаб қоладиган бундай одамни топа олмадим.
Ҳа, эшакдай ўжардир Исроил халқи, Кўп ўтмай Мен, Эгангиз, уларни кенг далага ҳайдаб юбораман, Улар яйловдаги ёлғиз қўзига ўхшаб қолишади.
Баъзилар Раббимиз келмаяпти, берган ваъдасини бажаришга У кечикяпти, деб ўйламоқда. Аслида ундай эмас, У сабр–тоқат қиляпти, чунки ҳеч кимнинг ҳалок бўлишини истамай, ҳамманинг тавба қилишини хоҳлаяпти.
Бу балолардан омон қолган инсонлар эса ўзлари ясаган бутларидан воз кечмадилар, жинларга сиғинишдан қайтмадилар. Кўрмайдиган, эшитмайдиган, юрмайдиган олтин, кумуш, бронза, тош ва ёғоч бутларга сажда қилавердилар.