Охири Аюб сўз бошлаб, ўзи дунёга келган кунни лаънатлади.
У шундай деди:
“Мен туғилган кун қирилиб кетсин, Мен яратилган кеча лаънати бўлсин.
Ўша кун зулматга айланиб қолсин! Ҳатто Худо ҳам шу кунни эсламасин, Ўша кун ҳеч қачон нур кўрмасин.
Зимзиё зулмат уни қамрасин, У кунни булутлар беркитсин, Қуёш нурини қоронғилик тўсиб қўйсин.
Ҳа, ўша кечани зулмат ютиб юборсин! Йил кунлари орасида ҳеч қачон саналмасин, Ойларнинг ҳисобига ўша кеча кирмасин.
Ўша кеча қисир бўлсин, Ундан шодлик овози янграмасин.
Махлуқ Левитанни чақиришга қодир бўлганлар уни қарғасин, Ҳа, лаънат ўқийдиганлар ўша кечага қарғиш ёғдирсин.
Ўша кечада тонг юлдузлари чарақламасин. Ўша кеча ёруғликка умид қилсин–у, Аммо тонг шуъласини кўрмасин.
Онамнинг бачадонини беркитмагани учун, Мени шунча қайғудан холи қилмагани учун Ўша кеча лаънати бўлсин.
Эвоҳ, нима учун мени бу дунёга келтирдинг? Қанийди, туғилишим биланоқ, Биров мени кўриб улгурмасдан, Ўлиб қўя қолганимда эди.
Шўрим қурсин! Нега онам мени дунёга келтирган экан–а?! Мен бутун юрт билан тортишиб, жанжаллашяпман. Қарз олмаган, қарз бермаган бўлсам ҳам, ҳамма мени қарғамоқда.