Иса булай дей: – Атам! Булардан гечип къой. Неге тюгюл де, булар не этегенин билмейлер. Асгерлер чёп салып, Ону опуракъларын пайлап алалар.
Иса гючлю тавуш булан къычырып: – Гьей Атам! Мен ругьумну Сени къолунга беремен, – дей. Шону да айтып, Иса жан бере.
Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.