Бары мал-матагьын да жыйып, Исрайыл ёлгъа тюше. Бер-Шебагъа етишгенде, о атасы Исгьакъны Аллагьына къурбанлыкъ эте.
Гече бир гьайран гёрюнюшде Аллагь ону: – Якъуб, Якъуб! – деп чакъыра. – Вай, – дей Исрайыл.
– Мен Аллагьман, сени атангны Аллагьыман. Къоркъмай, Мисриге бар, онда Мен сенден таба бек уллу халкъны амалгъа гелтирежекмен.
Мисриге сени булан Мен Оьзюм гележекмен, шондан сени наслунгну Мен Оьзюм чыгъаражакъман. Юсуп оьз къоллары булан сени гёзлерингни ябажакъ, – дей Аллагь.
Якъуб да Бер-Шебаны къоюп гете. Исрайылны уланлары Якъубну, яшланы ва къатынгишилени пача оьзлеге берген ат арбалар булан алып юрюйлер.
Олар гьайван-малын ва Гьананда жыйгъан бары мал-матагьын да алып баралар. Шолай Якъуб бютюн наслусу булан Мисриге гете.
Якъуб уланларына шулай насигьат да этип, тёшегинде ятып гечине ва ата-бабаларыны янына гёче.