Агъа-инилер Юсупну гёлегин алалар, эчки союп, гёлекни ону къанына батдырып къоялар.
Сонг гёлекни атасына гелтирип: – Муна биз тапгъан зат! Къара чы, шу сени уланынгны гёлегими? – деп сорайлар.
Гёлекге къарап, Якъуб: – Уланымны гёлеги! Ону къыр жанлар талап къойгъан! Паралап къойгъан, паралап къойгъан Юсупну! – деп къычырып йибере.
Опуракъларын да йыртып, кирлер де гийип, Якъуб уланына арт-артындан кёп гюнлер яс эте.
Уланлары ва къызлары ону гёнгюн алма юрюп туралар, амма Якъуб сабурлукъ этме болмай. – Ёкъ! Уланыма яс этип туражакъман! Яс булан ахыратгъа гёчюп гетежекмен – деп, о Юсупгъа этеген ясын узатып тура.