Гёлекге къарап, Якъуб: – Уланымны гёлеги! Ону къыр жанлар талап къойгъан! Паралап къойгъан, паралап къойгъан Юсупну! – деп къычырып йибере.
– Биз, сени къулларынг, он эки агъа-ини бар эдик. Биз барыбыз да Гьананда яшайгъан бир атадан тувгъан яшлар эдик. Гиччибиз гьали атабыз булан. Бирибиз буса ёкъ, – деп жавап берелер олар.
– Ёкъ, уланым сизин булан гелмежек. Ону агъасы оьлген, магъа биргине-бир Бениямин къалгъан. Эгер ёлда огъар бир зат болуп къалса, мен ону гётерип болмажакъман: сиз мени, башы ап-акъ болгъан къартны, къайгъыгъа да батдырып, къабургъа гийирежексиз, – дей Якъуб.
Ягьуда атасы Исрайылгъа булай дей: – Йибер ону бизин булан, биз де гетейик. Шолай этсек, барыбыз да сав къаларбыз, ачлыкъдан биз де, сен оьзюнг де, бизин яшларыбыз да, бирибиз де оьлмесбиз.
Атабызны шонча бек сюеген уланын да къоюп, мен уьйге къайтма боларманмы дагъы?