Бошлиқларнинг ҳам овози тинарди, Тиллари танглайига ёпишиб қоларди.
Юрагим титрайди, қувватим кетди, Кўзларимнинг нури адойи тамом бўлди.
Юзингни яширганингда эса улар ваҳимага тушади, Жонларини олганингда, ўлиб, тупроққа қайтади.
Агар мен сени эсламасам, Қуддусни энг катта шодлигим деб билмасам, Тилим танглайимга ёпишиб қолсин.
Шод юрак — шифобахш дори, ғам–кулфат эса жоннинг эговидир.
Исо ҳамма ишларини тугатганини биларди. Муқаддас битиклар бажо бўлсин деб, У: — Чанқадим! — деди.