Шунда улар нонга ҳам қарай олмайдиган бўлиб қолади. Ҳатто энг ширин овқатлар ҳам кўнглини айнитади.
Ана, улар қабрга яқинлашиб қолди. Ўлим уларнинг жонини пойлаб турибди.
Раҳм қил менга, эй Эгам, қара! Мендан нафратланган ғанимларим азоб бермоқда! Ўлим оғзидан мени қайтарадиган Сенсан!
Ҳаётим кулфатга тўла, Ўзим ўликлар диёрига яқинлашганман.
“Мен айтдим: Наҳотки ҳаётим чўққисида Ўликлар диёрига борсам?! Умримнинг қолгани хазон бўлса?!