Ҳа, исёнкордир йўлбошчиларинг, Ўғриларга шерикдир улар. Ҳар бири порани севар, Ҳадянинг ортидан қувар. Етимни улар ҳимоя қилмас, Беванинг арзи уларга етиб бормас.
Мана, Мен халқимни ҳам, Сизни ҳам бирдай жазолайман. Тутган йўлларингиз, Қилган қилмишларингизга яраша қайтараман.
Қилган барча қабиҳликлари ёдимда, Бироқ улар буни хаёлига келтирмайди. Мана, улар гуноҳларга ботишди, Кўз ўнгимда бу гуноҳлар гавдаланади.
Яҳудога Эгамиз даъво қилади. Ёқуб наслининг таъзирини У беради, Тутган йўлига яраша уни жазолайди.
Аммо Гиладдаги ёвузлик тўхтамади, Гилгалда буқалар бутларга аталиб Ҳамон қурбонлик қилинмоқда. Шунинг учун Гилад аҳли албатта барҳам топади, Гилгалдаги қурбонгоҳлар бузиб ташланади, Улар шудгор қилинадиган далалардан Улоқтириб ташланган тошлардай бўлиб қолади.”