Фосиқлар эса албатта ҳалок бўлади, Эгамиз ғанимлари қирдаги гуллардай қурийди, Улар тутун каби тарқалиб, йўқ бўлиб кетади.
Улар юзимга қараб туриб, Жаҳлимни чиқаради. Саждагоҳ боғларда тўхтовсиз қурбонликлар келтиради, Ғишт қурбонгоҳларда тутатқилар тутатади.
Улар қабрлар орасида ўтириб, Яширин жойларда арвоҳларга маслаҳат солади. Улар чўчқа гўштини ейди, Қозонларида ҳаром гўшт қайнатади.
Улар бошқаларга шундай дейди: «Нарироқ тур, менга тегма, Яна муқаддаслигим юқиб қолмасин.» Буларнинг ҳаммаси кун бўйи ёниб турган олов кабидир. Уларнинг тутуни бурнимни ачитади.