Руҳоний Абуатарга эса Сулаймон шу гапларни айтди: — Сен Онотўтга — ўзингнинг ерингга жўнаб қол! Сен аслида ўлимга лойиқсан! Лекин сен отам Довуднинг олдида Эгамиз Раббийнинг Сандиғини олиб борган эдинг, отам билан бирга ҳар нарсага бардош берган эдинг. Шунинг учун ҳозир сени ўлдирмайман!
Сулаймон Абуатарни Эгамизнинг руҳонийлигидан маҳрум қилди. Шундай қилиб, Эгамизнинг Шилўда Элах хонадони ҳақида айтган сўзлари бажо бўлди.
Буларни эшитганда Худо, ғазабга минди, Шундан сўнг Исроилни тамом рад этди.
У Шилўдаги Ўз масканини, Инсонлар орасида тиккан Чодирини тарк этди.
Душманга асир қилиб берди Аҳд сандиғини, Ўзининг қудратию шуҳрати рамзини.
Ўз халқини У қиличга рўпара қилди, Ғазабини танлаган халқига сочди.
Йигитларини аланга ямламай ютди, Қизлари никоҳ қўшиқларини айтолмай қолди.
Руҳонийлари қилич тиғидан йиқилди, Руҳонийларнинг бевалари аза тутолмай қолди.
Сарвари Олам шундай демоқда: “Чолу кампирлар яна Қуддус кўчаларида ўтирадилар. Ёши улуғ бўлгани учун уларнинг қўлларида ҳассалари бўлади.