Ул кеше китеп, Гайсәнең аның ѳчен нәрсә эшләгәне хакында Ун калада сѳйләп йѳрде һәм барысы да моңа таң калдылар.
Ул аларны күргәч:– Барыгыз, үзегезне руханиларга күрсәтегез, – диде.Алар барган чакта ук савыктылар.
Аларның берсе исә, үзенең савыкканын күреп, кире кайтты һәм кычкырып Аллаһыны данлады,
һәм Гайсәнең аяклары алдына егылып, Аңа рәхмәт әйтте. Бу кеше самареяле иде.
Шунда Гайсә әйтте:– Савыктырылганнар унау иде түгелме? Тугызы кайда соң?
Ят ѳлкәдән булган бу кешедән башкалары, Аллаһыга рәхмәт белдерү ѳчен, кире кайтмадылармыни?
Гайсә аңа:– Тор, юлыңда бул; ышануың сине савыктырды, – диде.
Ул аларга:– Ул гѳнаһлымы, түгелме, анысын белмим. Шуны гына беләм: мин сукыр идем, ә хәзер күрәм, – дип җавап бирде.
Гайсәне Раббы дип икърар итсәң һәм Аллаһының Аны үледән терелтүенә чын күңелдән инансаң, котылачаксың.
Чѳнки йѳрәк белән иман итү Аллаһы биргән хаклыкка алып килә, ә иманны икърар итү – котылу бирә.