Синең Патшалыгың килсен,Күктәге кебек, җирдә дә Синеңихтыярың гамәлгә ашсын.
Ул читкәрәк китте һәм җиргә йѳзтүбән капланып дога кылды:– Атам! Әгәр мѳмкин булса, Мине бу газаплар касәсеннән арындырчы! Хәер, Мин теләгәнчә түгел, ә Син теләгәнчә булсын.
Гайсә тагын, икенче тапкыр читкә китеп, дога кылды:– Атам, Миңа бу касәне эчмичә үткәрергә мѳмкин булмаса, Синең ихтыярың буенча булсын!
– Абба, Әти! Сиңа бар нәрсә мѳмкин! Миннән бу газаплар касәсен кире алчы! Әмма Мин теләгәнчә түгел, ә Синең ихтыярың буенча булсын!
һәм әйтте:– Йа, Ата! Әгәр теләсәң, бу газаплар касәсен Миннән кире алчы. Хәер, Минем ихтыярым түгел, Синең ихтыярың булсын.[
Сиңа хак сүз әйтәм: син яшь чакта үзеңне-үзең билбаулап, теләгән җиреңә бара идең. Ә картайгач, кулларыңны сузарсың, һәм башка берәү, сине билбаулап, теләмәгән җиреңә алып барыр.