Ибрагьим гёзлерин гётерип къарай – алдында уьч адам эретуруп тура. Чабып олагъа багъып барып, алдында ерге къапланып ятып, Ибрагьим булай дей: – Бийим, ярай буса, сени къулунг болгъан мени ягъымдан оьтюп гетип къалма хари.
Сени къулунг болгъан магъа нече де рагьмулусан! Сени магъа бакъгъан якъдагъы рагьмунг зор уллу: сен мени оьлюмден къутгъардынг! Тек тавлагъа ерли мен чабып етишип болмасман – балагь артымдан етишер, мен де оьлюп къаларман.
Амма Юсуп ону сёзлерин гери уруп, огъар: – Есим оьзюню бары да затына ихтиярны магъа тапшургъан, оьзю буса уьйдеги бир затны да гьайын этмей.
О туснакъдагъыланы барын да Юсупну къолуна бере. О бары да затгъа жаваплы бола.