Раббибиз Якъубну къырыйында токътап, огъар булай дей: – Мен Раббимен, атанг Ибрагьимни, Исгьакъны Аллагьыман. Шу сен ятып турагъан топуракъны Мен сагъа ва сени наслуларынга бережекмен.
Мен даим сени булан болуп туражакъман. Сен къайда барсанг да, Мен сени къоруп сакълап туражакъман. Сени бу уьлкеге къайтарып гелтирежекмен. Мен сени къоюп къоймажакъман, ваъда этген бары да затымны яшавгъа чыгъаражакъман.
Шо заман Раббибиз де Якъубгъа: – Ватанынга, къардашларынгны ягъына къайт. Мен сени булан болуп туражакъман, – дей.
Мен чи, Оьзюм салгъан сыйлы ташны уьстюне зайтун май да тёгюп, сен Магъа ант этген Бет-Элни Аллагьыман. Туруп, шу элден гет, ватанынга къайт».
Эгер мени булан атамны Аллагьы – Ибрагьимни Аллагьы, Исгьакъны Къоркъуву болмагъан эди буса, сен мени гьеч бир затсыз ёлума салажакъ эдинг. Тек Аллагь мени языкълыгъымны, тёкген къыйынларымны гёрюп тура: бу гече Оьзю мени янымны тутду!