Ортиқ манманликка берилманг оғиз кўпиртириб, Оғзингиздан кибрли сўзлар чиқмасин. У ҳаммасини биладиган Худодир, У одамларнинг хатти–ҳаракатини ҳукм қилади.
Чунки улар семириб, юзлари йилтираб кетган, Қорнию белларини ёғ боғлаб кетган.
Ўчсин уларнинг ёлғончи овозлари, Зеро, такаббурлик ва нафрат билан Улар солиҳга қарши сўйлар.
Уларнинг кўзларини ёғ босиб қолган, Хаёлларида аҳмоқона ниятлар тўлиб–тошган.
Уларнинг қалбини ёғ боғлаган, Мен эса қонунингдан лаззат оламан.
Эй Ишаё, бу халққа гапир. Сўзларинг уларнинг ақлини ўтмас қилади, Гапларинг дастидан қулоқлари гаранг бўлади, Уларнинг кўзлари юмилиб қолади. Шунда кўрмай қолади кўзлари, Эшитмай қолади қулоқлари, Англамай қолади ақллари, Улар Менга қайтмайдилар, Улар шифо топмайдилар.”