Сўзларимга қулоқ тут, эй Эгам! Диққат қилгин нолаларимга.
Сен адолат ила ҳукм қилиб тахтга ўтирдинг, Мени ҳукм этиб, юзимни ёруғ қилдинг.
Ибодатимга қулоқ сол, эй Худо, Илтижоимни эътиборсиз қолдирма.
Эшитгин, эй Худо, оҳу ноламни, Тинглагин менинг ибодатимни.
Фарёдимга қулоқ солгин, Ахир, оёқ ости бўлиб кетдим–ку. Мени таъқиб қилувчилардан қутқар, Улар мендан ғоят кучлидирлар.
Ҳа, Раббий айтди: “Бу халқ фақат сўздагина Менга яқинлашади, Тилидагина Мени иззат қилади, Юраклари эса Мендан узоқдир. Улар инсон яратган қоидалари орқали Менга сажда қилишади.