Қачон ўтириб, қачон туришимни Ўзинг биласан, Ўй–хаёлларимни узоқдан туриб англаб оласан,
Эй Эгам, Сен мени кўндирдинг, Мен ҳам кўндим. Мендан устун келдинг, мени енгдинг. Мен ҳаммага мазах бўлдим, Ҳамма устимдан кулмоқда.
Гапирганимда жар солишим керак, “Зўравонлик! Ҳалокат!” дея бақиришим керак. Сенинг сўзинг туфайли ҳаммага кулги бўлдим, Кун бўйи мени масхара қилишяпти.
Мана энди ўз халқим устимдан кулмоқда, Уззукун улар мени мазах қилиб, қўшиқ куйламоқда.