Шунда тўсатдан қаттиқ зилзила бўлди, чунки Эгамизнинг фариштаси осмондан тушиб, қабр оғзидаги тошни ағдариб юборди. Фаришта ўша тош устига ўтирди.
Улар бир–бирига: — Қабр оғзидаги тошни биз учун ким ағдариб берар экан–а? — деб айтишарди.
Қабрга етиб келганларида қарашса, тош аллақачон ағдарилган экан. Тош жуда катта эди.
Қабр оғзидаги тош ағдарилиб ётганини кўрдилар.
Якшанба куни эрта саҳарда, кун ёришмасдан, Магдалалик Марям қабрнинг олдига келиб, қабр оғзидаги тошнинг ағдарилганини кўрди.