Қачон қараманг лаънат айтишади, Алдашади, одам ўлдиришади, Ўғирлик қилиб, фаҳш ишларга берилишади. Ҳамма ёқда зўравонлик, қотилликлар қилишади.
Шоҳ зиёфат берган куни Беклар шоҳга майдан ичиришди, Шоҳ мазахчилар билан ҳамтовоқ бўлди.
Эфрайим атрофимни ёлғон билан ўраб ташлади, Исроил хонадони Мени ҳийлага кўмиб ташлади. Яҳудо халқи Менга қарши бош кўтарди, Мен, Муқаддас Худога улар итоат қилмаяпти.”
Ёмонлик қилишга устадир улар. Амалдору қозилари пора олишади, Бойлари хоҳлаганини қилдиришади, Биргаликда улар ҳақиқатни бузиб кўрсатишади.
Худонинг қонунида, шундай ишларни қиладиган одамлар ўлимга лойиқ, деб айтилганини биладилар. Шундай бўлса–да, улар нафақат бу ишларни ўзлари қиладилар, балки ўшандай ишларни қилувчиларни қўллаб–қувватлайдилар.