Зинокор кеч бўлишини кутади, «Ўшанда мени ҳеч ким кўрмайди», деб ўйлайди. Ниқоб билан юзини беркитади.
Фосиқнинг ишлари унинг ўзини ушлайди, гуноҳлари уни занжирбанд қилади.
Қабиҳлигинг ўзингнинг бошингга етади, Хиёнатинг сени маҳкум қилади. Эганг Худони тарк этганинг Нақадар ёмон ва аламли эканини Кўриб, билиб қўйгин. Сен Мендан қўрқмас экансан”, демоқда Сарвари Олам — Раббий.
Мана, Мен халқимни ҳам, Сизни ҳам бирдай жазолайман. Тутган йўлларингиз, Қилган қилмишларингизга яраша қайтараман.
Улар Мен, Эгасига аъло қурбонликлар келтиришса ҳам, Қурбонлик гўштидан тановул қилишса ҳам, Мен улардан мамнун бўлмайман. Мен жиноятларини эсга оламан, Гуноҳлари учун жазосини бераман. Улар Мисрга қайтиб кетади.
Гивода разиллик қилган аждодларингга ўхшаб қолдинг, Улардай ярамас ишларга берилиб кетдинг. Аммо Худо жиноятингни эсга олади, Гуноҳингга яраша жазоингни беради.
Ёқуб наслининг такаббурлигини кўриб, Эгамиз шундай деб онт ичди: “Уларнинг қилмишларини Мен ҳеч қачон унутмайман, Уларни албатта жазолайман.