Ахир, ўз айбларингиз сизни Худойингиздан айирди, Гуноҳларингиз туфайли У сиздан юз ўгирди, Ибодатларингизга қулоқ солмайди.
Фаҳш, шаробнинг эски ва янгиси Халқимни эс–ҳушидан айирди.
Улар ёғоч бутдан ваҳий сўрашади. Таёқдан панд–насиҳат олишади. Шаҳвоний ҳирс уларни йўлдан урди, Улар Мен, Худосига бевафо бўлдилар.
Яна учинчисини юборибди, уни ҳам ярадор қилиб, қувиб чиқаришибди.