Сен офатдан қочиб қутулсанг ҳам, Миср сенга чангалини солади, Пойтахти Нуф сенга қабр бўлади. Кумуш хазиналаринг янтоққа насиб бўлади, Хароба уйларингни тиканак ўт босади.
Эфрайим қулади, Унинг илдизлари қуриди, Мева беришга у ожиз бўлди. Фарзанд кўрган тақдирда ҳам, Авайлаган зурриётини ўлдираман.”
Кўп ўтмай улар айтишади: “Биз Эгамиздан қўрқмадик, Шунинг учун шоҳимиздан айрилиб қолдик. Аммо шоҳнинг қўлидан нима ҳам келарди?!”
Эй Байтил, сен қабиҳликлар қилганинг учун, Бу кунлар бошингга тушади. Тонг отгач, эй Исроил, шоҳинг ўлдирилади.”
Мен жаҳл устида сенга шоҳларни бердим, Ғазабга минганимда уларни олиб ташладим.