Худо айтар: “Эшит, эй халқим, Мен сўзлайман, Эй Исроил, сенга қарши гувоҳлик бераман, Мен Худоман, сенинг Худойингман.
Сен эса, эй Ёқуб насли, Менга сажда қилмадинг! Эй Исроил халқи, сен Мендан безор бўлдинг!
Сен Менга қўйларингни атамадинг, Уларни куйдириладиган қурбонлик қилмадинг. Мени улуғлаш учун қурбонликлар келтирмадинг. Мен назр–қурбонликларни сендан Меъёридан кўп талаб қилмадим–ку! Хушбўй тутатқиларни сендан Ортиғи билан сўрамадим–ку!
Эгамиз шундай демоқда: “Ота–боболарингиз Мендан нима айб топдилар? Нима учун Мендан узоқлашдилар? Улар бетайин бутларга сиғиндилар, Ўзлари ҳам бетайин бўлиб қолдилар.
Яна: “Буларнинг ҳаммасидан чарчаб кетдик”, дея юзларингизни буриштиряпсизлар, — дейди Сарвари Олам. — Сизлар чўлоқ, касалманд ёки бировдан тортиб олинган жониворни қурбонлик қиласизлар! Мен эса ўшани қабул қилишим керакми?! — дейди Эгамиз.