Шундай қилиб, инсон шарманда бўлди, Одамзод тиз чўктирилди, Киборларнинг кўзлари ерга қаради.
Эгам айтар: “Олам билан ҳисоб–китоб қиламан қабиҳлиги учун, Фосиқлар билан уларнинг гуноҳи учун, Манманларнинг киборлигига чек қўяман, Такаббурларни димоғдорлиги учун ерга ураман.
Сенга вафо қиламан, сен Мени Эганг деб биласан.”
Ўша куни уларнинг Эгаси Худо Ўз халқини қутқаради. Ахир, улар Эгамизнинг сурувидир. Эгамизнинг юртида улар Тож гавҳарларидай порлайдилар.