Къурбанлыкълардан гелеген арив ийислени сезе туруп, Раббибиз Оьз-оьзюне булай дей: – Энниден сонг инсанлар себеп болуп, Мен топуракъны налатламажакъман. Тап жагьил чагъындан тутуп оланы ойлары яманлыкъгъа бакъгъан буса да, Мен дагъы бары жанлы затны ёкъ этмежекмен.
Оланы англайгъанлары, Аллагьны ахтарагъанлары бармы экен деп, Раббибиз кёкден таба къарап турар.
Тайышдылар тюз ёлдан бары да, лап биябур болуп битдилер. Яхшылыкъ этеген бирев де ёкъдур, гьеч бирев ёкъдур.
Лап дагъытып къояжакъ шо затлар саялы Аллагь сени. Савланы арасындан тамурунг булан юлкъуп йиберип, алып атып къояжакъ яшайгъан ерингден сени.
намарт хыяллы юрекни, зулму этме алгъасайгъан аякъланы,
Неге тюгюл де, инсанны юрегинден чыгъагъан яман хыяллар оьлтюрювге, зинагъа, пасатлыкъгъа, уругъа, ялгъан шагьатлыкъгъа, капир сёзлени айтывгъа гелтире.
Неге тюгюл де, бары да инсанлар гюнагь иш этген ва Аллагьны нюрюню макътавлугъундан магьрюм къалгъан.