Чыкъгъанда, малайик Лутгъа булай дей: – Къачып къутул, артынга бурулуп къарама! Къолда да узакъ токътамай, тавлагъа багъып къач, ёгъесе оьлежексен!
Сени къулунг болгъан магъа нече де рагьмулусан! Сени магъа бакъгъан якъдагъы рагьмунг зор уллу: сен мени оьлюмден къутгъардынг! Тек тавлагъа ерли мен чабып етишип болмасман – балагь артымдан етишер, мен де оьлюп къаларман.
Ягьуда Онангъа: – Агъангдан къалгъан къатын булан яшап тур. Агъангны орнун тутуп, огъар наслу болдурарсан, – дей.
Амма Онан Тамар тапгъан яшлар оьзюнюки саналмажагъын биле болгъан. Шо саялы да Тамар булан ювукълукъ этегенде, агъасына яшлар болмасын деп, о урлугъун ерге тёгюп къоя болгъан.