Эгамиз уларга ҳакам юборар экан, ҳар бир ҳакам билан Ўзи бўлар эди, ўша ҳакам даврида халқини душманлардан халос қиларди. Чунки золим ва зўравонларнинг дастидан нолиган халққа Эгамизнинг раҳми келар эди.
Ана шу қилмишларинг эвазига хонадонингга балою офат келтираман. Хоҳ қул бўлсин, хоҳ озод бўлсин, Исроилдаги ҳар бир эркак уруғингни қириб юбораман. Хонадонингни, худди супуриндини битта қолдирмай улоқтиргандай, илдизидан қуритиб ташлайман.
Улар ҳақи Ўз аҳдини ёдида тутди, Мўл содиқ севгиси билан уларга шафқат кўрсатди.
Эгамиз Ўз халқига адолат қилади, Ўз қулларига раҳм–шафқат қилади.
Ким билсин, У шаштидан қайтар, Балки хирмонингизга барака берар. Шунда Эгангиз Худога сизлар Дон билан шароб назрин тақдим қиласизлар.
Ахир, биз қуйидаги сўзларни айтган Худони яхши биламиз: “Мен қасос оламан, жазосини бераман. Мен Ўз халқимни ҳукм этаман.”