“Ўғирланган сув шириндир, беркитиб ейилган нон мазали.”
Жоним менинг, келинчагим. Қулфланган боғ, девор билан ўралган булоқдайсан, Ёпиб қўйилган чашмадайсан сен.
Севгилим, сен боғдаги чашмага, Ҳаётбахш сув булоғига ўхшайсан. Лубнон тоғларининг оқар сувларидайсан.
Менинг халқим икки гуноҳ қилди: Улар Мени — ҳаётбахш сув булоғини тарк этдилар. Ўзлари учун сардобалар қазидилар, Сувни ушлаб туролмайдиган ёриқ сардобалар қурдилар.