Солиҳнинг иши юришса, эл–юрт қувонади, фосиқ ҳалок бўлса, тантана бўлади.
Тўғри одамлар туфайли шаҳар гуллаб–яшнайди, фосиқнинг тилидан эса эл–юрт вайрон бўлади.
Фосиқлар мартабага эришса одамлар яширинади, фосиқлар ҳалокатга йўлиққанда эса солиҳлар кўпаяди.
Солиҳлар кўпайганда халқ севинади, фосиқ ҳукмрон бўлганда эса фиғон чекади.
Мана мен бу дунёда кўрган фожиа, ҳукмдордан бошланган катта хато:
аҳмоқлар баланд лавозимга кўтарилади, бойлар эса пастда ўтиришади.