Эй жоним, келинчагим, боғимга келиб, Мирра ва зираворларимни тўплайман. Асалари мумини ҳамда асалимни ейман, Сут ва шаробимни ичаман. Тўйгунингча егин, севгилим, Севгидан ичиб, қониққин.
Севгилим ўз боғига, Хушбўй зираворлар боғига кетди. У нилуфар гуллар териб, Ўз боғидан завқ олгани кетди.
У келганда дунёга гуноҳ, адолат ва ҳукм тўғрисидаги ҳақиқатни аён қилади.
Бирдан осмондан шиддатли шамол эсганга ўхшаш овоз келиб, улар ўтирган уйнинг ичини тўлдирди.
Вақтли туриб, узумзорларга кирайлик. Улар гулга кирдимикин?! Токлару анорлар гуллаганмикин?! Ўша ерда мен сенга ўз севгимни тўла кўрсатаман.
Меҳригиёлар ҳид таратиб турибди. Эшигимиз тепасига ҳар хил мевалардан осиб, Сен учун сақлаб қўйдим, севгилим.
Исо у ерга келганда, юқорига қараб, Заккайга деди: — Заккай! Тезроқ пастга туш, Мен бугун сенинг уйингда меҳмон бўлишим керак.