Ҳатто ётганда ҳам фосиқликни ўйлайди, Гуноҳга ўзини бағишлайди, Фосиқликдан асло юз ўгирмайди.
Яхшилик қилиш қўлингдан келса, муҳтожлардан ёрдамингни аяма.
Золимлар то абад йўқ бўлади, Мазахчилар ҳалок бўлади, Ёмонлик истовчилар қириб ташланади.
Баттолнинг усуллари ёвуздир, У ёмонликлар режалаштиради, Ёлғон гап–сўзлари билан Фақирнинг ҳақ даъвосини йўққа чиқариб, Бечорани нобуд қилади.
Уларнинг юраклари тандирга ўхшайди, Шоҳга қарши улар фитна уюштиради, Кечаси билан ғазаби чўғдай тутаб ётади, Саҳарга келиб, оловдай ловуллаб ёнади.
Тандирдай қизишган бу ҳамма одамлар, Ҳукмдорларини ямламай ютяптилар. Натижада шоҳлари бирин–кетин нобуд бўляпти, Аммо биронтаси ҳам Менга илтижо қилмаяпти.”
Эй Найнаво, қабиҳ шоҳ сендан чиқди, Эгамизга қарши у фитна–фасод қилди.
Тонг отганда, бош руҳонийлар ва халқ йўлбошчиларининг ҳаммаси Исони ўлимга маҳкум қилишга келишиб олдилар.